مرا زمین زده است اکبرم شما نزنید
برای آن که نمیرم ز شرم مادرتان
میان این همه لبخند دست و پا نزنید
خدا کند که بگوید کسی به قاتلتان
فقط نه اینکه دو بی کس دو تشنه را نزنید_
که در برابر چشمان مادری تنها
سر دو تازه جوان را به نیزه ها نزنید...
جرعه ی چهارم از مشک محرم ارباب..
کفر تمام نیزه ها بالا می آید
ای تیغ های کُند،با تقسیم
سرها چیزی از آنها گیرتان آیا می آید!؟
این اولین باریست که از پشت خیمه
دارد صدای گریه ی آقا می آید
زینب بیا از خیمه ها بیرون، که تنها -
با دیدن تو حال آقا جا می آید...
می پرد پلک زخمیم از شوق،ذوق کرده است این قدر بابا
در فضای سیاه دلتنگی،چشمهایم سفید شد از داغ
سوختم،ساختم بدون تو،خشک شد چشم من به در خرابه بابا...
از اول من سر به پای تو میگذاشتم،اما در شام همه چیز برعکس شده،تو سر گذاشته ای به دامان من...
امشب راحت بخواب..
اصلا باهم...
من شهید نگاه می باشم،کشته ی این همه نظر بابا
دارم از داغ کوچه می گویم،باغ آتش بهشت پهلویم
با تمام وجود حس کردم،مادرت را به پشت در بابا...
خدا می داند داغ تو با غیرت الله،عباس(ع) چه کرد؟!!
چه عجب! طشتی برای این سرت آورده اند/ای سر منزل به منزل ای سر یحیی نشان
تا همین که چشم تو افتاده بر چشمان من/چشم من افتاده بر لب های زیر خیزران
این قدر قرآن مخوان این چوب ها نامحرمند/شب بیا ویرانه هر چه خواستی قرآن بخوان...
امشب دارد تمام میشود،ام ابیهای حسین،همه امیدم تویی...
حروف م ق ط ع ه تنت به روی زمین داغ کربلا،زیباترین آیه سجده دار خدا شده است!!
قدری آغوش عمه پوشیدم،کاش می مردم و نمی دیدم
یا که معجر بده همین حالا،یا که امشب مرا ببر بابا
طعنه ها قد کمانی اش کردند،پیر شد در نگاهشان
هر بارتا به من خیره شد نگاه سنگ،سینه ی او شده سپر بابا..
بابا،عمه خوب پرستاری کرد...
راهی به جز شقایق پرپر شدن نداشت
از بسکه پیکرش شده پامال اسبها
یک جای بی جراحت و سالم ، بدن نداشت
زلفی که شانه شد به سر نیزه صبحگاه
کنج تنور چاره به جز سوختن نداشت...
ما زلف نشین،زلف سوخته ایم...
